De Noord-Ieren – of toch minstens een deel van de Noord-Ierse voetbalsupporters – hebben schoon genoeg van de vele pro-Palestijnse betogingen. “Steek je Palestina in je k*nt”, scandeerden ze vorige week in de marge van een wedstrijd in en tegen Luxemburg, toen de deelnemers aan zo’n betoging voorbij wandelden.
Op sociale media circuleren beelden van Noord-Ierse voetbalsupporters die zich met hun gezangen richten tot de deelnemers aan een pro-Palestijnse betoging in Luxemburg. Hun boodschap laat weinig aan de verbeelding over. “Steek je Palestina in je k*nt!”, zingen ze vanop een terras, terwijl de betoging voorbijtrekt.
De Noord-Ierse gezangen hebben intussen ook Australië bereikt. Op Bondi Beach, in de Australische hoofdstad Sydney, imiteerden tegenbetogers op een pro-Palestijnse betoging de Noord-Ierse gezangen.
Maar niet iedereen kan de gezangen van de supporters smaken. De Noord-Ierse voetbalbond IFA liet aan Belfast Media weten “nauw samen te werken met de supportersclubs en de politie om supporters aan te moedigen een respectvolle en inclusieve omgeving te waarborgen, zowel bij thuis- als uitwedstrijden”.
“Onze nieuwe campagne, ‘Onze reputatie wordt gevormd door elke stem’, weerspiegelt onze blijvende toewijding aan deze waarden. Die zullen we ook in de toekomst blijven uitdragen.”
Northern Ireland fans in Cologne, Germany when a Palestine rally passes by.
— Rangers FC & Linfield FC (@bluesbrothers86) September 6, 2025
“YOU CAN STICK YOUR PALESTINE UP YOUR HOLE!” 👊 pic.twitter.com/1Dn5SsBnaK
Ben geen voetbalfan maar kan dit gezang wel smaken. Wie heeft er nu niet genoeg van deze palliewallies. Alles begon met en op 7/10 en stopt pas als alle gijzelaars thuis zijn en Hamas verdreven. Betogen tegen Israël omdat het zijn bestaan beschermd en een nieuwe holocaust vreest is meehuilen met de terroristen die de vernietiging van Israël en eigenlijk alle joden als doel hebben. Steek wat je de joden toewenst in jullie eigen k**t opdat je het van binnenuit kan beleven!
Het begin de Balfourverklaring: het Britse geboortekaartje van Israël.
Op 2 november 1917 schreef de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour een korte brief aan baron Rothschild waarin hij hem steun betuigde aan een “een nationale tehuis voor de Europese joden.
Let op de dubbele betekenis.
De belofte van de Britse regering om na de overwinning de uitbouw van een “nationaal tehuis voor het Joodse volk in Palestina” te steunen, kwam er na stevig lobbywerk van de Wereld Zionistische Organisatie, (WZO), die al sinds het begin van de 20e eeuw Joodse immigratie naar Palestina steunde.
Tegelijk was er ook een andere belofte: dat de burgerlijke en religieuze rechten van de niet-Joodse bevolking in Palestina op geen enkele manier geschaad mochten worden”. Die twee beloften in een korte tekst zou het Britse mandaat over Palestina (1922-1948) later zwaar onder druk zetten.
Die zege lag voor het oprapen. Op 11 december 1917 trok de Britse generaal Allenby Jeruzalem binnen. Voor het eerst sinds de Kruistochten was de “heilige stad” niet in handen van moslimheersers. Dat was een voorbode voor wat ging komen.
Niet enkel de tegenstrijdigheid in de Balfourverklaring zou de Britten snel parten spelen. Die verklaring ging ook in tegen de beloften waarmee de Arabieren onder de dynastie van de Hashimieten in 1916 in opstand waren gekomen tegen de Turken en tegen de Sykes-Picot-overeenkomst die eerder was gesloten over de verdeling van het Midden-Oosten met Frankrijk. Die periode van onzekerheid leidde in 1948 tot het eenzijdig opgeven van het mandaat, de stichting van de staat Israël en decennia van frustratie onder diverse Arabische bevolkingsgroepen in het Midden-Oosten.
Bron VRT 02.11.2017