Voor mij is “Bo” altijd Bo Derek geweest. Ik was 16 jaar toen zij in de film “10” een onuitwisbare indruk maakte op alle jongemannen van mijn generatie. Dat had meer met haar verschijning dan met haar acteertalent te maken. En met de Bolero van Ravel, uiteraard. Sinds vorige week is “Bo” iemand helemaal anders.
Als postbode Boudewijn postbode Bo zou worden, zou dat weinig ophef veroorzaken. Maar Boudewijn van Spilbeeck is een publieke figuur. De samenleving kan moeilijk doen alsof ze niets gemerkt heeft wanneer een mannelijke nieuwsreporter plots nylonkousen, oogschaduw en een opvallende blonde pruik draagt, terwijl hij commentaar staat te geven bij een bedrijfsbrand of een politieke crisis in de Wetstraat. Dat er een verklaring van de betrokkene zou komen, sprak voor zich.
Applaus
Eigenlijk kan men van Boudewijn van Spilbeeck niet veel slecht vertellen. Hij heeft een normaal gezinsleven opgebouwd, inclusief het grootbrengen van twee flinke kinderen, en een carrière gehad die zo respectwaardig is als de carrière van een journalist bij de traditionele media van Vlaanderen ooit kan zijn. Als hij het moment gekomen acht om, in de herfst van zijn leven, alsnog de uiterlijkheden aan te nemen van de persoon die hij denkt te zijn, dan doet hij dat maar.
Voor de rest hadden we het daar kunnen bij houden. Ik ken Bo niet genoeg om enige kritiek te hebben op zijn beslissing. Maar men zal het mij ook niet kwalijk kunnen nemen dat ik en vele andere mensen een omgebouwde man altijd raar zullen vinden. Daar dient dan de zoveel geprezen tolerantie voor: het dulden en misschien zelfs begrip opbrengen voor persoonlijke voorkeuren en keuzes die ons vreemd lijken.
Het was echter snel duidelijk dat tolerantie niet was wat van ons werd gevraagd. De talrijke reacties van politici en BV’s liepen over van politiek correct deugdvertoon: “mooi!”, “moedig!”, “hartverwarmend!”, “ontroerend!”. Degenen met een genuanceerdere opinie zwegen of logen. Men wil immers geen tolerantie, men wil applaus.
“Afschuwelijk”
Dat ondervond het KVHV van Antwerpen, toen deze studentenvereniging kritische geluiden liet horen bij de aanbidding van Bo. Onze nationale pers ontwikkelde plots ongewoon grote aandacht voor de opinies van lokale studentenverenigingen. Piet de Bruyn van N-VA noemde de reactie van de voormalige studentenclub van De Wever “walgelijk”. Sven Ornelis vond ze “afschuwelijk”. Excusez du peu.
Ook in Nederland was er een incident. Het programma “Voetbal Inside” van RTL is iets van mannen en voor mannen: veel voetbal en weinig verfijnde lol. Presentator René deed een blonde pruik op en kondigde aan voortaan als Renate door het leven te willen gaan. Iedereen lag plat van het lachen. Was dat een grap ten koste van Bo? Uiteraard. Maar waarom – in een maatschappij die nauwelijks nog grenzen aanvaardt in haar amusementscultuur – zou er niet mogen gelachen worden met Bo?
Kwezels
De nieuwe kwezels zien het anders. René/Renate en zijn vrienden kregen een vlaag van politiek correcte hysterie over zich. Zender RTL riep hen op het matje. Alle linkse partijen in Nederland vroegen de adverteerders van het programma om over te gaan tot een commerciële boycot.
Nog niet zolang geleden waren transgenders een maatschappelijk taboe. Vandaag is elke mening die ingaat tegen de maatschappelijke cultus van transgenders verboden. De tussenzone, waarin mensen van mening kunnen verschillen over belangrijke maatschappelijke vragen, is overgeslagen. De nieuwe puriteinen zijn aan de macht.
Jurgen Ceder
