Het rommelt in het Anderlechthuishouden. Nog maar eens. Zeg nu zelf, Michael Verschueren liep er de laatste maanden wat verweesd en mistroostig bij, maar wat heeft hij mispeuterd om van de ene dag op de andere gedegradeerd te worden van sportief directeur tot een soort veredelde kassier? Eens benieuwd hoe lang het gaat duren tot hij die job voor bekeken houdt. Dankbaarheid is ver te zoeken in het Lotto Park.
Het was Verschueren die de voorbije maanden als boksbal de klappen incasseerde die eigenlijk voor Marc Coucke bedoeld waren. Daarom waarschijnlijk dat hij nu een stap opzij moet zetten. Ondank is ’s werelds loon. Van zijn opvolger, Peter Verbeke, wordt verwacht dat hij hand in hand met Vincent Kompany het sportieve beleid gaat bepalen. De veelbelovende knaap mag zich voortaan ‘head of sports’ noemen. Een vakterm waarmee ge alle kanten uit kunt en het klinkt nog chic ook. En wie is de architect van het nieuwe organigram? Zoveel vindingrijkheid kan niet uit één enkel brein ontsproten zijn. Die eer valt zowel CEO Karel Van Eetvelt als zijn rechterhand Wouter Vandenhaute te beurt. Eens benieuwd hoe lang de coalitie Verbeke-Kompany enerzijds en de broederlijke samenwerking tussen Van Eetvelt en Vandenhaute anderzijds overeind gaat blijven en tot wanneer ze de vuile was binnenhuis gaan kunnen houden.
Stank voor dank
Michael Verschueren had beter kunnen weten. Herinner u het geval Devroe. Het sukkelstraatje waarin Anderlecht dit seizoen terecht is gekomen was, als we ons oor te luisteren leggen in het Lotto Park, te wijten aan het mislukte transferbeleid van Herman Van Holsbeeck. Acht kampioentitels en een bergketen geld die ze eraan overhielden waren niet genoeg om Herman aan boord te houden. Luc Devroe, samen met Coucke overgekomen van Oostende, zou het stukken beter doen dan zijn voorganger. Dat hij niet lang daarna door Coucke zonder pardon aan de deur werd gezet, is het weinig fraaie vervolg van het verhaal waaruit Michael Verschueren lessen had kunnen trekken. Het zou ons verwonderen, maar als hij tegen de verwachtingen in vrede zou nemen met een taak als cententeller is dat zijn zaak en gaan we daar niet moeilijk over doen.
Alle ogen zijn vanaf nu dus gericht op de 37-jarige Peter Verbeke, het nieuwbakken ‘head of sports’ van Anderlecht. Begonnen als jeugdcoach bij Deinze en na een doortocht van een vijftal jaren bij Club Brugge als ‘coördinator recruitment’, wat dat ook moge betekenen, was hij tot voor kort sportmanager bij AA Gent. Het prille Anderlechtduo Van Eetveld-Vandenhaute toonde als doorwinterde kapers op de kust interesse en Verbeke zag het aanbod dat hij onder zijn Gentse neus geduwd kreeg wel zitten. Binnen de kortste tijd was de zaak beklonken. De zes maanden vooropzeg die hij moest betalen om de Ghelamco Arena vaarwel te wuiven, werd met de glimlach vereffend. Zaak geklonken en over de nieuwe wind die hij gaat laten waaien moeten we ons geen illusies maken. Zijn visie is dat er genoeg betaalbaar talent aan de bomen groeit in Zimbabwe, Alaska, Botswana, Zambia en noem maar op. Dan weten we al hoe laat het is.
Een doorduwer
Het goede nieuws, althans volgens het persbericht dat we onder ogen kregen, is dat de samenwerking tussen de Gentse nieuwe bezem en het andere wonderkind, Kompany, vlot verloopt. Er is dagelijks overleg en het perfectionisme van Vincent the Prince plus zijn werklust en zijn filosofie, worden gewaardeerd door Verbeke en werken aanstekelijk, vernemen we. Over de filosofie van Kompany gesproken, kan iemand ons in mensentaal aan het verstand brengen wat die behelst? Niemand? Ook goed. Het belangrijkste is dat het head of sports en de filosoof onderling goed overeenkomen. Zo willen we het horen. Een goede verstandhouding maakt het leven aangenamer en compenseert gedeeltelijk de armzalige vergoeding die ze er voor opstrijken.
Daar komt bij dat er vanuit de wandelgangen alleen maar lovende berichten te horen zijn over Verbeke. Lees mee. Hij is ambitieus, maar mag dat zijn want hij beschikt over kwaliteiten om hoog te scoren. Hij is voortdurend op zoek naar vernieuwing. Dat hij niet op zijn mond gevallen is en iedereen onder tafel praat is een bijkomend pluspunt. Alhoewel hij, bij ons weten, niet in de leer is geweest bij peetvader en sportief manager van Antwerp, Luciano D’Onofrio, kent Verbeke de juiste mensen en hecht hij veel belang aan een wereldwijd netwerk. Niets dan lof dus.
Dan is er in de marge nog het geval Pär Zetterberg. Als hij zich stil had gehouden en niet toevallig de voorzitter tegen het lijf was gelopen, had vrijwel niemand geweten dat hij nog in dienst was bij Anderlecht. De noodlottige confrontatie met de grote baas was een stap te ver voor Peerke, die prompt bedankt werd voor al dan niet bewezen diensten. Kortom, nadat Marc Coucke zowat iedereen aan de deur heeft gezwierd bij Anderlecht hebben ze naast een nieuwe CEO en zijn zogezegde assistent, met Verbeke nu eindelijk de juiste man op de juiste plaats om op sportief vlak orde op zaken te stellen. Tot zover alles oké. Het enige wat nog ontbreekt, zijn elf spelers. Met wat goede wil kan ook dat op termijn in orde komen. Niet het minst dankzij de verkenningstochten langs de boorden van de Nijl en omgeving naar nieuw talent door het ‘head of sports’.
Reddende engel
Nog een geluk dat vader Constant Vanden Stock het allemaal niet meer moet meemaken. Waar is de tijd dat trainers uit het Astridpark verbannen werden als ze met Anderlecht niet bij de eerste drie eindigden? Stel dat vader Constant te horen zou krijgen dat zijn ploeg dit seizoen zelfs niet bij de eerste zes gerangschikt staat. “Kom nu, sprookjes van moeder de gans” zou ‘mijnheer Constant’ geantwoord hebben. En wie twijfelt eraan dat de boodschapper van die onwezenlijke tijding vierkant uitgelachen zou zijn? Het huidige Anderlechtbestuur mag dan uit indrukwekkende namen bestaan, of dat met zoveel egotrippers een garantie op succes is, zal nog moeten blijken.
Met Karel Van Eetvelt, die titels en functies op zijn sloffen aaneenrijgt, en duivel doet al Wouter Vandenhaute als zijn assistent (als ge dat niet gelooft), plus Kompany en nu ook Verbeke, is ambiance verzekerd in het Lotto Park. waar Marc Coucke meer dan ooit de scepter zwaait en in een koude oorlog verwikkeld is in het dreigende faillissement van KV Oostende. Dat is een ander verhaal. Terug naar het Lotto Park. Dat de vijf hervormers van Anderlecht hun kroon werpen naar Frank Vercauteren die het, in de schaduw van de druktemakers met hun ronkende namen, klaar speelde om van een stel omhoog gevallen kostgangers min of meer opnieuw een ploeg te maken.
