Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het Franstalige satirische weekblad PAN, in hun speciale rubriek over kernenergie.
De levensduurverlenging van de Belgische kerncentrales is het begin van een terugkeer naar de werkelijkheid. Deze ommekeer, een nederlaag op alle fronten voor de groenen, moet nu een trots toekomstperspectief bieden voor de elektriciteit van de toekomst. Oost-Duitse spionnen hadden, om de Sovjet-Unie economisch niet achterop te laten raken, de Duitse bevolking weten te overtuigen van het gevaar van kernenergie.
Aangezien de grootste economie van Europa niet zonder elektriciteit kon, bedachten ze de utopie van hernieuwbare energie ter vervanging van “wetenschappelijke energie”. Gezien de Duitse overheersing van de Europese instellingen, volgde de EU blindelings het banvloek op kernenergie en promootte het windmolens en zonnepanelen. Na miljarden euro’s te hebben uitgegeven en decennialang dwingende wetgeving te hebben opgelegd, vertegenwoordigen wind en zon slechts 3 procent van de primaire energiebehoefte van de EU. Zonder een vastberaden terugkeer naar de nucleaire trots zal de EU niet deelnemen aan de buitengewone ontwikkeling van kernenergie wereldwijd. Zal België de Duitse fouten voortzetten of zal het kernenergie van de vierde generatie omarmen zoals de Chinezen, Russen, Koreanen, Amerikanen en Canadezen doen?
Een wetenschappelijk begin
Op 1 en 2 juni 1955 kwamen de socialist Paul-Henri Spaak en zijn vijf andere collega’s van Buitenlandse Zaken in Messina bijeen en verklaarden dat er voor de Europese gemeenschap geen toekomst was zonder overvloedige en goedkope energie. Ze zeiden dit omdat ze wisten dat wetenschappers een revolutie in de elektriciteitsproductie voorbereidden. Het Euratom-Verdrag dat als gevolg van deze bijeenkomst tot stand kwam, maakte de weg vrij voor wat nu de belangrijkste bron van elektriciteit in de Europese Unie is (26 procent van de elektriciteit is nucleair, tegenover 13 procent en 4 procent voor respectievelijk wind- en zonne-energie). Het was een tijd van wetenschappelijke trots. Ik herinner me dat toen ik studeerde, het onder jongeren een rage was om dit technologische wonder te bestuderen. Frankrijk bouwde tot vijf kerncentrales per jaar. De voorsprong van de Europese Unie was indrukwekkend.
Sovjetspionnen in Duitsland
De Sovjets, in hun vastberadenheid om de markteconomie te vernietigen, konden datgene wat de EU energievoorsprong gaf, en dus een groot economisch voordeel, nooit aanvaarden. Ze gebruikten Oost-Duitse spionnen om in de West-Duitse hippie-subcultuur, die door de schandvlek van het nazisme doordrenkt was met een naïef pacifisme, te infiltreren. Hun “Atomkraft? Nein, Danke!” werd al snel “Nucleaire? Non merci!” of “Atoomenergie? Nee bedankt!”. Het DNA van Ecolo is inderdaad historisch antinucleair. En men moet zich niet laten misleiden door hun bewering dat de nieuwe generatie groenen is veranderd. Dat geloof ik niet.
Als ze ‘bekeerd’ waren, zouden ze niet alles geprobeerd hebben voordat ze verpletterd werden door het bewijs dat ze twee reactoren open moesten houden (ondertussen sleepten ze wel de sluiting van Doel 3 binnen, een vreselijke fout die hersteld zal moeten worden). Waarom hebben ze het nog steeds over Tsjernobyl en Fukushima, die helemaal niet in aanmerking kunnen worden genomen in hun verzet tegen kernenergie? Als ze niet langer anti-kernenergie zijn, waarom was er dan de gruwelijke dood en het lijden in Oekraïne voor nodig om hen de ogen te openen? Het failliet van 50 jaar milieuactivisme is zonneklaar en al hun andere utopieën zullen hetzelfde lot ondergaan, omdat ze irrationeel en onwetenschappelijk zijn.
Alle politieke partijen waren blind
Om die groene waanideeën tegen te houden moet de Belgische bevolking dringend ‘ontgift’ worden. Helaas, de sympathieke maar gevaarlijke utopie om kernenergie te vervangen door windmolens en zonnepanelen heeft bijna alle partijen in België ertoe gebracht zich aan te sluiten bij de antinucleaire beweging van de groenen. Laten we uit respect voor Paul-Henri Spaak maar zwijgen over de huidige socialisten, die tot enkele weken geleden nog fel gekant waren tegen het behoud van kernenergie. Zelfs de twee liberale partijen zijn behekst door de antinucleaire beweging. Guy Verhofstadt is in Brussel-Straatsburg een uitgesproken milieuactivist geworden en een groot voorstander van 100 procent hernieuwbare energie. Zijn we vergeten dat Charles Michel en Olivier Chastel, die de MR leidden, net zo radicaal antinucleair waren als de groenen? Afgelopen juli stemde Chastel in Straatsburg zelfs tegen de taxonomie van de Europese Commissie die kernenergie erkende als een koolstofarme energiebron. Charles Michel, die tijdens de Zweedse onderhandelingen bijna alle kaarten in handen had, draagt een zware verantwoordelijkheid. In de Zweedse onderhandelingen omringde hij zich met mensen die geen verstand van energie hadden en die Open Vld volgden in haar afkeer van kernenergie (vooral omdat voor de Vlaamse liberalen Belgische kernenergie Franse kernenergie betekent).
Samen met klimatoloog professor André Berger schreven we persoonlijke en open brieven aan premiers, leden van de regering of andere koninklijke informanten, maar ze stuurden ons nooit zelfs maar een ontvangstbevestiging. Ze waren zo antinucleair dat ze hun tijd niet konden verdoen met een wereldberoemde klimatoloog en een (apolitiek) expert in de geopolitiek van energie.
Trots op kernenergie
Gelukkig heeft de wisseling van het voorzitterschap van de MR een catastrofe voorkomen. Het trio Bouchez, Clarinval en Marghem is erin geslaagd het energiebeleid van België weer wat zinvoller te maken. Ze moeten niet alleen worden gefeliciteerd, maar ook aangemoedigd om de nucleaire afkeer om te zetten in nucleaire trots, zoals die bestond tussen 1955 en 1985.
Nu de voortgezette ‘exploitatie’ (de exacte term gebruikt door voormalig vicepremier Jean-Pol Poncelet) wordt aanvaard, moeten we opnieuw werk maken van nucleaire trots om ons voor te bereiden op de kerncentrales van de nabije toekomst, die overal ter wereld gebouwd zullen moeten worden, wil het woord ‘welvaart’ nog enige betekenis hebben.
Op 22 december jl. zei professor Berger dat we een nieuwe ‘Stomme van Portici’ nodig hebben. Dat hebben we gedaan, maar we mogen niet opgeven en terugkeren naar de nucleaire trots: ophouden met de mensen bang te maken, erkennen en uitleggen dat hernieuwbare energiebronnen zoals wind en zon marginaal zullen blijven, laten zien dat de wereldbevolking niet in energiearmoede kan leven, leren dat energiesoberheid niet verenigbaar is met de levenskwaliteit die onze voorvaderen hebben verworven. Zij hebben ons geleerd dat er geen toekomst is zonder overvloedige en goedkope energie. Kernenergie is en blijft een noodzaak en een deugd voor ons land en voor onze beschaving.
De groene waanzin stopt pas wanneer de totale bevolking arm is.
Ik beweer dit allemaal al vijfendertig jaar en ben daarom ook al dikwijls verweten een halve misdadiger en hele idioot te zijn. Nu begin ik zowaar te geloven dat ik een genie ben.
Wat betreft Oost-Duitse spionnen en West-Duitse hippie-subcultuur : het Vogelmens dat voorzitter is geweest van Agalev heeft in een interview na haar “pensionering” zonder schroom toegegeven dat er substantiële steun vanuit Moskou voor de partij is geweest; bij de aanvang van de Oekraïense oorlog zei ze dat J.Biden zo snel mogelijk Poetin moest verzekeren dat Oekraïne nooit bij de NAVO zou worden toegelaten, want “we gaan de Russen nog nodig hebben voor onze klimaatplannen”. Alstublieft.
Kan PALnws, eens een gedocumenteerd artikel plengen over de ‘Verfransing’ van onze kerncentrales. Ik herinner me nog het studiecentrum in Mol, natuurlijk ver genoeg weg van Brussel, waar de eerste studie-reactoren BR1 & BR2 werden gebouwd. Daarna werd er een vooruitstrevende nucleaire structuur uit gebouwd. Herinneren jullie zich de liedjeskritiek nog van de Elegasten bij de Isotopen fabriek ? Enfin, wie legt me eens uit, wanneer en door wie dit alles aan EDF verpatst werd ?