In de kijker: Karine Lalieux

Al jarenlang is ze hondstrouw aan het partijestablishment van de PS en voert ze gewillig de oekazen van de grote bazen uit. PS’ers van de harde lijn als Onkelinx, Eerdekens, Di Rupo, Flahaut, Mayeur en vandaag Magnette hebben altijd op haar kunnen rekenen. Ook al heeft de partij in de Vivaldi-regering een aantal nieuwe, dynamische krachten als Dermagne en Dermine die wel eens nieuwe ideeën durven lanceren, toch is als puntje bij paaltje komt Karine Lalieux (58) de hoedster van de partijbelangen en degene die de anderen moet afblokken als de standpunten van de partij in het gedrang komen. Het was vorige week tijdens de begrotingscontrole niet anders.

Ze begrijpt Nederlands, maar vertikt het van de taal van de meerderheid te spreken. Meer nog: ze houdt helemaal niet van de Vlamingen. Dat valt altijd weer op, al sinds de tijd dat ze in de gemeenteraad van Brussel – ze is geboren in Anderlecht – werd verkozen (sinds 2001) en ze er schepen (2006-2018) en zelfs OCMW-voorzitter (2018-2020) werd. Veel Vlamingen vergeleken haar houding heel vaak met die van Olivier Maingain van het toenmalige FDF, met wie ze het op dat vlak overigens altijd best kon vinden. In 2000 kwam ze ook in de Kamer van volksvertegenwoordigers terecht, maar ze werd niet herverkozen in 2019. Hoewel ze bestemd was om de machtige OCMW-voorzitter te blijven, werd ze beloond voor bewezen diensten en werd ze waakhond/minister van Pensioenen, Sociale Integratie, Armoedebestrijding, Personen met een Handicap en Beliris.

Pensioenen

Al vele jaren vindt iedereen dat er met het pensioendossier iets moest gebeuren om de vergrijzing op te vangen en dus betaalbaar te houden. Jarenlang waren het socialisten, zowel Vlaamse als Franstalige, die het departement beheerden en er klaarblijkelijk een punt van maakten om gewoon niéts te doen, de boel te bevriezen en niet te raken aan verworven rechten. Nadien kwam de regering-Michel die wel een hervorming doorvoerde, onder meer door het verhogen van de pensioenleeftijd. Nu is Karine Lalieux de bevoegde minister en al haar pensioenvoorstellen lopen vast wegens niet realiseerbaar en onbetaalbaar. Velen vermoeden er een bewuste strategie achter. Alleen de verhoging van de minimumpensioenen – dus meer uitgaven – tot 1.500 euro was het doel bij de aanvang van de legislatuur en dat is binnengehaald. Door de opeenvolgende indexeringen lopen die zelfs op tot al 1.600 euro. Concreet: doel bereikt en voor de rest kan men de boom in. De socialisten in het algemeen en de PS in het bijzonder kunnen naar de verkiezingen met een mooie trofee waarmee ze de linkse concurrentie van PVDA/PTB de loef kunnen afsteken.

Nog trofeeën

Het was een hele klus, de begrotingscontrole. De Croo zette alles op alles om zo’n 1,8 miljard te besparen. Met een mengelmoes van maatregelen – voor elke Vivaldi-partij wat – werd dat zo goed als bereikt. Tot groot genoegen van de socialisten kon ervoor gezorgd worden dat voortaan ook de multinationals en grote bedrijven een maximaal verhoogde minimumbelasting moeten betalen. Ook dat is een mooie zet tegen de linkse concurrentie die altijd te koop loopt met de slogan “Laat de rijken betalen!”.

Toen vorige donderdag Pieterjan De Smedt van Terzake Lalieux interviewde over de activering van werklozen en werkonwilligen om de werkzaamheidsgraad op te krikken en daarbij vroeg waarom de financiële sanctie voor werkweigeraars – door hen bijvoorbeeld tijdelijk te schorsen voor een uitkering – er toch niet komt, ook al waren zowat alle partijen het erover eens, draaide ze rond de hete brij. “Er waren relevantere maatregelen”, zo zei ze. En om er zich helemaal uit te praten: “De regio’s hebben die mogelijkheid al. Men wilde de werkgelegenheid regionaliseren, laat dus de regio’s hun werk doen.” Vrij vertaald betekent dat dat aan de Waalse werklozen helemaal niks zal worden verplicht vanuit het federale beleid en dat als ze in Vlaanderen mensen willen sanctioneren, dat ze dat dan maar doen. 

Structurele ‘non’

Nadien bleek overduidelijk dat de PS bij monde van Lalieux tijdens het conclaaf had gezegd dat het ‘non’ was, vooral omdat de andere grote concurrent, Bouchez van de MR, daar wél voor was. Mocht men daar op zijn ingegaan, dan zou dat als een nederlaag voor de PS zijn uitgelegd… Het feit dat ze met een brede, triomfalistische lach op het gelaat naast de premier zat tijdens de persconferentie, was een teken dat ze alweer geslaagd was in haar opdracht. De PS is haar eeuwig dankbaar. Structurele beleidsmaatregelen? ‘Mon oeil!’