In tal van steden demonstreerden bezorgde burgers de afgelopen dagen tegen de straffeloosheid in ons land. In Limburg daarentegen kiest men voor werkstraffen en herstelbemiddeling. Dat blijkt uit een interview in Het Belang van Limburg met Ilse Jaspers, directeur van BAAL.
Rechters die balen van strenge straffen, kunnen in Limburg een beroep doen op het Bureau Alternatieve Afhandeling Limburg, oftewel BAAL. Deze organisatie kiest voor een ‘herstelgerichte en constructieve afhandeling’ van jeugddelinquenten. Zo krijgen Limburgse minderjarigen die geweld, verkrachting of diefstal plegen de mogelijkheid om als ‘straf’ een potje te koken in een rusthuis of rekken te vullen in de kringwinkel. Ook een constructief gesprek met de slachtoffers behoort tot de mogelijkheden.
Herstelbemiddeling, gemeenschapsdienst en leertrajecten
Herstelbemiddeling is niet verplicht, maar werkstraffen en leertrajecten kunnen opgelegd worden. Men houdt wel rekening met de persoonlijke voorkeuren van de jonge misdadigers. “Een jongere die schrik heeft van honden moet je niet in een dierenasiel gemeenschapsdienst laten doen”, licht Jaspers toe. “Meestal is het in groendiensten bij gemeenten, keukens van woonzorgcentra of in de kringwinkel.” Ten slotte zijn er nog de leertrajecten die vaak de vorm aannemen van groepssessies over een bepaald thema, zoals seksueel grensoverschrijdend gedrag of slachtofferschap.
Daders en slachtoffers
Een breed scala aan misdadigers maakt aanspraak op een ‘constructieve afhandeling’ van hun dossier. Ilse Jaspers: “Van slagen en verwondingen, aanranding of verkrachting, dealen, sexting, diefstallen met geweld, bedreigingen tot internetcriminaliteit.” Deze daders komen dan via de rechtbank of het parket bij BAAL terecht. De delinquenten lijken zich prima te kunnen vinden in hun straf. Dries (16): “Ik vond het wel heel leerrijk. Je leert wat grenzen zijn, ziet wat niet kan.” Ook zijn werkstraf was niet bepaald traumatisch. “Wat het extra zwaar maakte, was dat het onbetaald was”, grinnikt hij.
Wie niet grinnikt, is Frank (51), die in elkaar geslagen werd bij een brutale overval. “Het heeft zeker drie jaar geduurd voor ik er weer bovenop was”, vertelt hij in het interview. Of het herstelgesprek met zijn belagers veel heeft opgebracht, kan Frank niet zeggen. Volgens de BAAL-bemiddelaar wel, maar Frank herinnert zich dat het gesprek vrij stroef verliep, “omdat ik het gevoel had dat hij bleef liegen.”
Nog meer straffeloosheid (of noem het alternatieve straffen) voor jonge criminelen, het is een slecht signaal. Dat allemaal terwijl mensen protesteren voor strengere en rechtvaardige straffen.
Ik hoop maar dat dit niet meer kan als men daarna een tweede misdrijf begaat.
Slagen en verwondingen, aanranding of verkrachting, dealen, sexting, diefstallen met geweld, bedreigingen tot internetcriminaliteit? Naar de gevangenis, passeer niet langs start, u ontvangt geen geld. Den bak in voor minstens 10 jaar, geen verzachtende omstandigheden. 10j = 10j !
Sinds wanneer zijn Limburgers geen Vlamingen meer?
Ik rangschik de opgesomde misdrijven (verkrachting, dealen,…) onder zware criminaliteit. Het feit dat men dit niet doet, zegt alles over de moraal van BAAL.
Herstelbemiddeling. Zoveelste geklungel om boeven te knuffelen. Effectieve straffen: cel + dwangarbeid. Draagt constructief bij tot schuldbesef. Rechten van het slachtoffer moeten primeren op deze van de dader.
Titel is een beetje dubbelzinnig. Het zou eigenlijk moeten zijn: “Vlamingen eisen strenge straffen maar Limburgs gerecht kiest voor bemiddeling.”. Ik (Antwerpenaar) woon in Limburg en de mensen hier denken juist hetzelfde als in de rest van Vlaanderen.
Voor een krant zoals PALNWS is dit een onbegrijpelijke blunder
Het is vooral de linkerzijde die, naar aanleiding van de Sanda Dia rechtzaak, strengere straffen eist omdat ze die zaak als “klassejustitie” ervaren. Terecht of niet laat ik in het midden, maar het zijn in elk geval de linkse partijen geweest die steeds de grootste pleitbezorgers zijn geweest van lichte knuffelstraffen zoals werkstraffen en enkelbandjes. We herinneren ons allemaal nog het geval van de Congolese groepsverkrachters die als straf een essay moesten schrijven. Al die linkse roeptoeters hoorden we toen niet. Vreemd genoeg zijn strenge straffen plots wel mogelijk als de daders rechtsradicaal zijn, zoals die Voorposters met hun “stop islamisering”-spandoek mochten ondervinden. Sowieso zijn er heel wat praktische obstakels te ruimen vooraleer strengere straffen ingevoerd kunnen worden (te weinig en verouderde gevangenisinfrastructuur, linkse vrijmetselaarsrechters, de door Europa opgedrongen maximalistische interpretatie van mensenrechten, …), dus ik zie het nog niet zo snel gebeuren.