Op 20 april 2018 had ik het over Union Sint-Gillis, ‘den Union’ voor de vrienden. Hoewel goed bezig in play-off 2A verleden seizoen, slaagde de club er niet in de sprong naar de Jupiler Pro League te maken. Acht maanden later schreef de traditierijke club geschiedenis!
In de kwartfinale van de Beker van België werd RC Genk, de ploeg in vorm, met lege handen naar Limburg teruggestuurd. In een kolkend ‘Dudenpark’ moesten strafschoppen beslissen wie naar de volgende ronde mocht. De Brusselaars klaarden de klus. Union staat op een zucht van de bekerfinale. ‘C’est l’Union qui sourit!’ Men zou voor minder uit de bol gaan. Het zal niet makkelijk zijn tegen KV Mechelen, een onderonsje tussen tweedeklassers.
Voor die van Union zal de 0-3 winst in het hol van de leeuw tegen Anderlecht natuurlijk het hoogtepunt blijven van deze campagne. Daar zal men in het ‘Dudenpark’ nog jaren over praten. Toch moet men de realiteit onder ogen durven te zien.
De Crocky Cup is op sterven na dood. Er is geen kat die wakker ligt van die zieltogende competitie, en zeker onze topploegen niet. Ze spelen meestal met een veredeld B-elftal. Als RC Genk verleden dinsdag zijn sterkste elftal had opgesteld, dan was Union in het ‘Dudenpark’ gewoon weggeblazen geweest. Ik duim in elk geval voor de Brusselse club in de volgende ronde.
Met de trein naar Cercle
Er zijn meerdere oud-Anderlechtspelers met een verleden bij Union. Wijlen Jean Trappeniers had problemen met het bestuur van paars-wit en moest vertrekken. Dankzij zijn schoonvader, die recht voor het stadion van Union een café had, raakte de doelman in extremis onder dak bij geel-blauw, voor een hongerloon van 3.000 euro per jaar. Gelukkig werd zijn salaris in het tweede seizoen aangepast.
Je kon bij Union Sint-Gillis de gekste dingen meemaken. Ze gingen met de trein naar Cercle Brugge om te spelen. Het station lag op twee kilometer van het veld. Die afstand legden ze te voet af en de spelers moesten de koffers met al het materiaal helpen dragen.
Georges Heylens was onmiddellijk na zijn voetbalcarrière twee jaar trainer van Union. Ghislain Bayet, een Brussels zakenman, had de club overgenomen, toen in derde klasse spelend. Het eerste jaar werden ze met de vingers in de neus kampioen. In het tweede seizoen was het geld bijna op. Het derde jaar ging de club in faling, maar behield het stamnummer.
Jan Verheyen ging nog als speler naar Union. Jan was de enige voetballer na de Tweede Wereldoorlog die werd geselecteerd voor de Rode Duivels toen hij in derde klasse speelde. Jan nam de touwtjes over van Georges Heylens en werd speler-trainer. Als trainer is hij nooit betaald geweest. Het is te hopen dat de spelers nu wel geld zien…
