Weet u wat volgens mij misschien wel de belangrijkste bijdrage van sociale media zoals X aan de vrije meningsuiting is? Het toenemende gebrek aan fatsoen van de groen-linkse gebruikers. Wie de reacties op sociale media na de politieke moord op Charlie Kirk las, kon soms zijn ogen niet geloven. Het leedvermaak en de bloeddorstigheid waren weerzinwekkend.
Nu deden bijna alle media ook ontzettend hun best om Kirk te framen. Iets wat links op sociale media meestal een hondenfluitje noemt wanneer een rechtse uitspraak ongezouten reacties uitlokt.
Eigenlijk zien we hier het omgekeerde van wat we vroeger politiek correct noemden. ‘Poco’ ging over sociaal wenselijke meningen. De ironie is dat juist dezelfde mensen die al die jaren politiek correcte komedie speelden, nu massaal de meest abjecte haat verspreiden. In slechts enkele jaren heeft een evolutie plaatsgevonden van onder groepsdwang de meest absurde gevoelens sparen naar onder groepsdwang haten.
Binnen een groep met dezelfde ideologische overtuiging vieren mensen ogenschijnlijk de teugels. Ze laten hun ranzigste kantjes zien, omdat ze steeds meer de indruk krijgen dat dat wel oké is. Bij rechts uitte zich dat in gore moppen. Van links kon men zich dat nauwelijks voorstellen, maar je kunt er niet meer naast kijken. Open en bloot.
Deze trend lijkt op hol te zijn geslagen en de hele groep te hebben aangestoken. Als een soort breinvirus. Van politieke correctheid naar politieke hondsdolheid.
(Lees verder onder de video.)
Wanneer ethiek omslaat in bloeddorst
Bloedlust. Soms uit onverwachte hoek. Een leerkracht ethiek uit een christelijke school in het Friese Heerenveen bejubelde herhaaldelijk de moord op Kirk.
Op welke manier is dit alles een bijdrage aan de vrije meningsuiting, zullen mijn lezers zich afvragen? Het is een bijdrage omdat je de mensen ziet voor wat ze echt zijn. Zonder vernis. Dierlijk bijna. À l’état pur of dans son jus, zoals veilingmeesters plegen te zeggen over een lot in slechte staat.
Qua vrije meningsuiting heeft dit het voordeel van de duidelijkheid. Het is een stuitend gebrek aan fatsoen, maar het illustreert wel dit extremisme. Degenen die altijd pleitten voor tolerantie geven in werkelijkheid geen bal om diezelfde tolerantie. Tenzij het gaat over hun eigen mening of die van hun vriendjes of bondgenoten.
We zijn een politieke illusie armer, namelijk dat links ongevaarlijk zou zijn en dat progressief een synoniem is voor democratisch. De meeste media gaan daar ondanks de overduidelijke manifestaties van het tegendeel nog wel vanuit.
De vraag dringt zich op: hoe ontstond die zelfzekerheid waarmee links kiest voor straatterreur, intimidatie en racisme? Zou het iets te maken kunnen hebben met het cordon sanitaire? Of is dat te danken aan de cancelcultuur die de internationale linkerzijde jarenlang met zoveel succes wist op te leggen?
Typisch aan extremisme is dat het steeds extremere vormen aanneemt. Tot het uiteindelijk compleet ridicuul wordt. Tegenwoordig betekent conservatief in de ogen van linkse mensen blijkbaar gewoon hetzelfde als extreemrechts.
Het zou lachwekkend kunnen zijn, ware het niet dat iets me daarbij zorgen baart. Dat iets is dat twee groepen, namelijk verzameld groen-links en de moslims, daarbij geweld uitdrukkelijk niet uitsluiten, maar zelfs blijken toe te juichen.
